توماسو جیووانی آلبینونی [Tomaso Giovanni Albinoni] در 8 ژوئن 1671، در جمهوری ونیز، به‌عنوان فرزند ارشد یک تاجر کاغذ، به دنیا آمد. گویا از همان ابتدا دست تقدیر از برای او نوشته بود که می‌بایست آهنگسازی شهیر شود و نام‌اش در تاریخ موسیقی جهان ماندگار گردد. او از کودکی به موسیقی علاقه نشان داد و همین علاقه‌اش موجب شد که به سمت یادگیری پیانو رود. هنوز نوجوانی را تمام نکرده بود که بر پیانو مسلط شد.
اولین اپرای آلبینونی – Zenobia, regina de Palmireni – مربوط به 22 سالگی‌اش، در سال 1694، است – آن هم درست زمانی که اولین مجموعه‌اش از موسیقی اینسترومنتال را منتشر ساخت، مجموعه‌ای با نام Sonate à tre, Op.1 12.
آلبینونیِ جوان همچنان غرق در موسیقی بود، تا آن که در سال 1709 پدر-اش را از دست داد. او تا آن زمان بیش از آن که به‌دنبال دریافت سود از راه موسیقی باشد، با جان و دل و از برای لذت شخصی آهنگسازی می‌کرد. او آن زمان خویشتن را Dilettante Veneto نام نهاده بود – نامی که در ونیزِ آن زمان عاری از هر نوع دلالت منفی بود.
همچون بسیاری از فلاسفه، موسیقی‌دانان و دانشمندان قرون هفدهم، هجدهم و نوزدهم، آلبونینی از خرج‌کردن و زمان را برای کسب‌درآمد صرف‌کردن فارغ شد، چراکه بر طبق وصیت پدر-اش وظایف مربوط به شغل و درآمد نه به او بلکه به برادران کوچک‌تر-اش سپرده شد.
توماسو آلبینونی در ابتدای دهه‌ی 20 قرن هجدهم با خواننده‌ای اپرا با نام Margherita Raimondi ازدواج کرد و همین ازدواج بود که موجبات آفریدن بیش از 80 آهنگ اپرا توسط آلبینونی را فراهم ساخت. بسیاری از این اپراها در همان دهه در شمال اروپا اجرا شدند و تحسین همه را برانگیختند.
اکثر کارهای اپرای آلبینونی از بین رفته‌اند، در عوض بسیاری از کارهای اینسترومنتال او برجای مانده‌اند (99 سونات، 77 کنسرتو و 9 سینفونیا).
آلبونینی از ساز ابوا بسیار خوش‌اش می‌آمد و از همین رو است که برخی از کنسرتوهای او مخصوص ابوا نوشته‌شده‌اند. جالب اینجاست که او نخستین ایتالیاییِ تاریخ بود که برای اجرای ابوا کنسرتو می‌ساخت!
در ادامه چند تا از بهترین کنسرتوهای آلبونینی حول اوبوا و سازهای بادی را می‌توانید بشنوید و لذت ببرید.
بهترین آهنگ‌های توماسو آلبینونی
آداجیو در جی مینور
فارغ از کنسرتوهای آلبینونی، مشهورترین اثری که به او نسبت داده می‌شود آداجیو در جی مینور است، موسیقی‌ای‌ست که شاید هزار بار بیشتر به آن گوش داده‌ام ولی هیچ از آن سیر نشده‌ام و نمی‌توانم شد. اما نکته‌ای که در این بین وجود دارد این است که این آداجیو نه آن که از قرن هجدهم از برای ما مانده باشد، بلکه در نیمه‌های قرن بیستم، در سال 1945، فردی با نام Remo Giazotto – موسیقی‌شناسی اهل میلان – که در کار گردآوری بیوگرافی آلبونینی و بهترین آهنگ‌های آلبونینی بود، به درسدن آلمان سفر کرد و در تحقیقات‌اش نسخه‌ای ناقص از آداجیو را کشف کرد. او خود این قطعه را بازسازی نمود و با نام آلبونینی منتشر ساخت.
از آن روز تا کنون این آداجیو همواره به‌عنوان یکی از محبوب‌ترین و بهترین موسیقی‌های کلاسیک شناخته می‌شود. این شاهکار را در زیر ببینید و بشنوید و لذت ببرید:
